Na escola se queremos ser coherentes e dar resposta ao
momento evolutivo das crianzas, teremos que dar espazo e tempo ao xogo, sabendo canto o precisan e canto lle serve para
disfrutar, relacionarse, aprender e ensaiar a vida.
Maricarmen Diez Navarro. “ 10
ideas claves. La educación infantil”.
“Xogar é unha cousa moi seria para unha nena pequena e un neno pequeno, porque o xogo é necesario e vital, é sinal de saúde e desempeña un papel de conexión e ponte dende o placer ata a realidade”
“ Xogando as nenas
e os nenos séntense libres, adquiren seguridade, coñecen o seu corpo, as suas
posibilidades de movemento, poñen palabras ás suas accións, van dominando a realidade física ao seu alcanze e van captando os sentimentos e emocións dos demais. Xogando van aprendendo, gañando
habilidades e entendendo como funcionan as cousas e
porqué ”.
“Para os seus xogos a nena e
o neno rodeanse de obxecto cotiás, de
elementos da natureza, de productos da imaxinación e, claro está, de xoguetes que lle ofrecen
compañía, identificacións e
afecto. Axudanlle a elexir, decidir
e dominar os seus xogos. Un xoguete na man dunha nena ou neno convírtese nun compañeiro ás suas espensas, nun obediente intermediario entre a súa realidade interna
e o mundo exterior por coñecer, ensaiar e onde sentirse seguro ou segura”.
“Os xogos
estimulan o desenrolo intelectual desde as capacidades motrices ata a
linguaxe e a capacidade de
simbolización, asi como os hábitos necesarios para o crecemento e a aprendizaxe:
perseverancia no esforzo, tolerancia á frustración, concentración e
risco para explorar e imaxinar”
“Se ten poucos xoguetes ou nun momento
dado ningún, o desexo de xogar é tan imperioso que impulsa á nena e ao neno a ter
que inventalo , e ese movemento lúdico e
creativo será a crianza non só unha fonte de placer
senón unha base de
futuras creacións, o xenerador dos seus pensamentos.”
“ Os nenos adoitan ser nomeados como campeóns, machotes, brutos ou valentes e teñen que xogar con coches, pelotas ou espadas
e ás nenas teñen que
sentirse representadas por calificativos como: princesa, doces, presumidas ou tranquilas, e xogar con monecas, casa ou cociñas. Estas
palabras e estes comportamentos
asignados marcan unhas respostas estándar que tamén son ás esperadas na sociedade e que perpetúan certas actitudes e prácticas”.
Textos traballados na xuntanza de familias, na que realizamos unha sesión de traballo cooperativo en equipo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario